ντεκαντάνς

Το Πάρκο Ροδίνι χαρακτηρίζεται ως ένα από τα αρχαιότερα του κόσμου. Η εμφάνιση του χρονολογείται γύρω στον 3^ο με 4^ο αι. π.Χ., συνάμα με την ίδρυση της πόλης της Ρόδου. Παρόλη την ομορφιά του και την ιστορική σημασία του σήμερα το πάρκο είναι εγκαταλειμμένο…

Συνολικά 40 καλλιτέχνες(μουσικοί, εικαστικοί και περφόρμερ), που συμμετέχουν στην ομάδα « Φασμαφή», ξεκίνησαν εθελοντικό καθαρισμό του πάρκου και παρουσίασαν τη δουλειά τους σε μία πενθήμερη περιπατητική έκθεση,  με στόχο την ευαισθητοποίηση των κατοίκων.

Στην εγκατάσταση, που έστησα για την έκθεση “H Φύση της Τέχνης” , στράφηκα στους απλούς περαστικούς των οποίων η παρουσία ανέκαθεν ήταν απαραίτητη για τη διατήρηση και μη εγκατάλειψη του πάρκου. Οι μικρές φιγούρες (φτιαγμένες από λευκό πηλό, με μέγιστη διάσταση τα 4 εκατοστά) λειτουργούν ουσιαστικά ως σημείωση στον χώρο…τα ίχνη που χάθηκαν όλων όσων περπάτησαν, διασκέδασαν και ονειρεύτηκαν κάτω από τη δροσερή σκιά αυτών των δέντρων…αλλά και ως κάλεσμα, εφόσον η βρύση που έχουν τοποθετηθεί παραπέμπει στην επιγραφή που είχαν σμιλέψει οι Ιταλοί: «ΩΡΑΙΟ ΝΕΡΟ ΤΟΥ ΡΟΔΙΝΙΟΥ - ΟΠΟΙΟΣ ΣΕ ΠΙΝΕΙ ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΕΙ»!

 

 

 

 

 

 

 

 

Πεθαίνω σαν χώρα

Το βιβλίο του Δημητριάδη «Πεθαίνω σαν χώρα» αποτελεί πηγή έμπνευσης, αλλά το τελικό σχήμα ορίστηκε από τη δήλωση που έκανε ο Oppenheimer λίγα λεπτά μετά την έκρηξη που ακολούθησε την πρώτη δοκιμή της ατομικής βόμβας: « Τώρα είμαστε όλοι καθάρματα».

 Η πρόταση θέτει το ζήτημα της ατομικής ευθύνης και της συνυπευθυνότητας ως παραγωγοί-καταναλωτές «κοινών» και τις σχέσεις που επιλέγουμε να χτίσουμε στο πλαίσιο μίας  κοινότητας.

 Διαχρονικά παρατηρείται μία ανυπέρβλητη απόσταση μεταξύ θεωρητικών μοντέλων και «επίπεδο εφαρμογής». Η σύγχυση, απόρροια φόβου- ο εχθρός είναι ο άλλος –καθιστά αδύνατη την αναζήτηση υλικού στο παρελθόν, που θα χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο στο παρόν και οδηγός για το μέλλον.

 Τα τρία έργα σε χαρτί καθώς και το εφήμερο γλυπτό:Το Μεγάλο Φετίχ (οι διαστάσεις καθορίζονται από το χώρο),  είναι μία προσπάθεια αποδόμησης αυτής της σύγχυσης, διάχυτης στη τάξη των μικροαστών και των μεσαίων στρωμάτων.

 Βασικό υλικό είναι το χαρτί, εφόσον αυτοκαθοριζόμαστε μέσα από χαρτιά, όπως πτυχίο, σύμβαση εργασίας, έγγραφα ιδιοκτησίας κλπ. Το εφήμερο και επίπλαστο της κοινωνικής ταυτότητας.

Το Μεγάλο Φετίχ:

Ο κύβος: το κέντρο διαχείρισης των προγραμμάτων του φόβου

Οι βατήρες: το φετίχ - οι «επιβεβλημένες» επιθυμίες.

Το παρελθόν: Les Fleurs du mal

 Στο χαρτί (κάρβουνο και μελάνι σε χαρτί, 2016, 147x195 cm) οι πολύχρωμες πινελιές του Μatisse, έχουν αντικατασταθεί από ένα μοτίβο- αυτό της ανθρώπινης φιγούρας. Η διαχρονική επιθυμία της μικροαστικής μάζας για αλλαγή κοινωνικής τάξης και οι αποτρόπαιες επιλογές που τη συνοδεύουν.

Το παρόν

                                Κάρβουνο και ακρυλικό spray σε χαρτί, 2014, 151x210cm

Σπουδή στην post modern «δημοκρατία» του «συμμετοχικού» ολοκληρωτισμού.

Το μέλλον

 

Κάρβουνο, μελάνι, μαρκαδόρος σε χαρτί, 2016, 150x160 cm.

Αβέβαιο όσο...

 Ο αέρας είναι γεμάτος από τις κραυγές μας. Αλλά η συνήθεια τις σβήνει.

                                                     Samuel Beckett